این روزها در اقوام و بسیاری از آشنایان می‌بینم که به شدت به‌دنبال پیدا کردن بهترین مدرسه برای کودکان خود هستند.
والدین آنچنان دغدغه‌ای دارند که کدام مدرسه بهتر است و کدام معلم باکیفیت‌تر که تمام مشکلات اخیر خود را فراموش می‌کنند.
تا اینجای کار این چنین دغدغه‌ای برای رشد فرزندان و پیدا کردن محیط با کیفیتی برای رشد و تحصیل، بسیار هم عالی و پسندیده است.
اما درد و غصه و یا هرچیز دیگری که شما اسمش را بگذارید این‌جاست که هیچ دغدغه‌ای برای محتوای ظرف وجود ندارد. کیفیت برای والدین مهم است؛ اما نه کیفیت محتوا و آنچه که حال خوب و توان‌مندی برای دانش‌آموز فراهم می‌کند، بلکه فقط کیفیت ظاهری ظرف و آنچه می‌توان در همین الان آن را براساس معیارهایی ظاهرانه قضاوت کرد.
دراین‌جا مثالی دارم که در جلسات مختلف هم بارها تکرار کرده‌ام -که البته بسیاری از دوستان از آن ناراحت شده‌اند- من می‌گویم بیاییم و سیستم آموزشی کنونی ایران را به یک بطری تشبیه کنیم. حال این بطری به جای آب زلال با ادرار پر شده است.
تمام تلاش والدین برای این‌که چه کسی ظرف بزرگ‌تر یا زیباتری دارد، همانند تلاش برای به‌دست آوردن ادرار است. ادرار، ادرار است؛ حال می‌خواهد در ظرف پلاستیکی ریخته شود و یا در یک ظرف کریستال.
بهتر است به‌جای این همه وسواس در انتخاب ظرف، روی محتوای درون ظرف وسواس داشته باشیم و تلاش کنیم تا محتوا بهتری را انتخاب کنیم یا اگر در دسترس نیست به دنبال رسیدن به آن باشیم. بقیه موارد از جمله ظرف اولویت‌های بعدی هستند.
حال انتخاب با شماست که آب زلالی را در یک ظرف پلاستیکی میل کنید یا ادرار عفونی را در یک ظرف کریستال بسیار شیک.
