اصولا میانه خوبی با تبریک‌های تو خالی ندارم؛ اما گاهی برخی تبریک‌ها و مناسبت‌ها بهانه خوبی هستند برای یادآوری و تشکر از کسانی که در زندگی‌ات مهم هستند و دوست‌شان داری.
در زندگی‌ام معلم‌های بزرگی داشته‌ام و خدا را شکر می‌کنم که در عصری زندگی می‌کنم که توانسته‌ام بدون این‌که برخی معلم‌هایم را ببینم، نزد آن‌ها شاگردی کنم و بیاموزم.
در اینجا از همه آن‌ها تشکر می‌کنم هرچند که می‌دانم این تشکر فقط یک ژست شیک اینستاگرامی است و تشکر واقعی چقدر راه دارد تا اینجا.
اما برخی معلم‌ها هستند که نمی‌توانی نبود آن‌ها را در زندگی‌ات مخفی کنی.
آن‌ها معلمانی نیستند که صرفا اطلاعات زیادی به تو آموخته‌اند، بلکه آن‌هایی هستند که جسارت این را داشتند که باورهایت را زیرسوال ببرند و به تو بیاموزند که چگونه مستقل فکر کنی، آن‌ها که زندگی کردن را به شیوه‌ای دیگر به تو آموخته‌اند.
در اینجا می‌خواهم تشکر و یاد کنم از محمدرضا شعبانعلی عزیز که در آغاز جوانی‌ام تحول فکری و ارزشی‌ام را موجب شد.
و دکتر علی صاحبی که در اوج فعالیت حرفه‌ای‌ام؛ مسئولیت‌پذیری، زندگی کردن و آرامش واقعی را از ایشان فراگرفتم.
امید جهانداری
۱۲ اردیبهشت ۱۳۹۹
