یک موسیقی غمگین حال خوب‌کن

اکثر دوستان نزدیک من می‌دانند که موسیقی یکی از بزرگترین تفریحات و حتی دغدغه‌های من است و حداقل روزی یک ساعت را کاملا به موسیقی اختصاص می‌دهم. همه سبک‌ها را نیز گوش می‌کنم. به نظرم موسیقی مانند لباس است. نمی‌توانی به انواع آن ایراد بگیری و دیگری را برتر از دیگری بدانی.

یکی از بزرگترین نقدهایی که در انتخاب سبک پوشش دارم همین است. تو نمی‌توانی بگویی که پوشش برتر فقط کت‌وشلوار و من فقط کت‌وشلوار می‌پوشم یا فقط اسپرت می‌پوشم. به نظرم این نوع انتخاب نهایت تعصب است به چیزهایی است که خود معنای درست آن‌ها را نمی‌دانی.

من می‌توانم همان‌قدر که از کت‌وشلوارم در جلسه مهم هیئت‌مدیره لذت می‌برم؛ از تی‌شرت و شلوار جین آبی‌ام که شب در یک کافه پوشیده‌ام لذت ببرم و اگر جای این‌دو با یکدیگر عوض شوند، شاید جای لذت با عذاب نیز عوض شود.

موسیقی هم از همین جنس است. تو نمی‌توانی بگویی که من فقط سنتی گوش می‌کنم و پاپ گوش نمی‌کنم. خب عزیز من شما لطف کن در شب مراسم ازدواج‌ات هم با آهنگ استاد ناظری قر را در کمر خود بینداز. خب، این کار به اندازه خود این جمله‌ قبلی که گفتم مزخرف است.

یا اینکه بگویی من موسیقی سنتی ایرانی گوش نمی‌دهم و دوست ندارم. خب تو اگر به ندای روحت گوش کنی می‌بینی که او شدیدا دوست دارد. مگر می‌شود روحت خسته شود و صدای ناب علیرضا قربانی روحت را تازه نکند.

مگر می‌شود که بخواهی به درددل و حرف‌های جامعه گوش کنی، سپس توقع داشته باشی که موسیقی پاپ بیاید و بگوید، خب این هم مزخرف است و درنمی‌آید. این‌جاست که موسیقی رپ خودنمایی می‌کند و راک صدایش را به بیرون می‌رساند.

یا فرض کن در اتومبیل نشسته‌ای و یک موسیقی پاپ درست‌وحسابی گوش نکنی و انرژی نگیری، مگر می‌شود از لذت موسیقی پاپ در اتومبیل‌ چشم‌پوشی کرد!

از قدیم گفته‌اند که هرکسی را بهر کاری ساخته‌اند؛ حال من می‌گویم که هر موسیقی را هم بهر کاری و جایی ساختند.

با جرأت و قاطعیت می‌گویم؛ اگر روزی کسی را دیدی که به یک سبک موسیقی ایراد گرفت و نه به یک اثر؛ بدان که هیچ نمی‌داند و تنها می‌خواهد یک پز منم هستم از خود درکند و تمام.

شاد یا غمگین

این هم مورد بحث است، اگر موسیقی خوب را بشناسیم؛ می‌دانیم که موسیقی، موسیقی است؛ چه شاد باشد، چه غمگین، چه از فردا بگوید و چه از دیروز.

این را قبول دارم که موسیقی شاد (البته اگر مزخرف نباشد) عجیب حال انسان را خوب می‌کند؛ اما شدیدا با اینکه بگوییم موسیقی با فضای غمگین، انسان‌ را غمگین می‌کند، در حال اشتباه زدنیم.

غم چیزی است درونی، یک حس است و حس تابع فکر است. پس اگر یک موسیقی را گوش کردی و غمگین شدی، مشکل از موسیقی نیست، مشکل از فکر تو است که باعث شد چنین تفسیری را از آن بکنی.

در واقع ما چیزی هم به‌نام غمگین نداریم، این حال درونی ما است که نام خود را بر روی آن موسیقی می‌گذارد والا همان موسیقی که برای دوستان حکم خودکشی را دارد، برای من شادترین و پرانرژی‌ترین موسیقی است که شنیده‌ام. پس این نام‌گذاری هم اشتباه است.

البته ایرادی هم در این نمی‌بینم که برخی آثار، ما را واقعا غمگین کنند. اعتقاد دارم انسان تا معنای غم را نچشد، معنای شادی را نیز نخواهد فهمید. آنچنان که تا معنای گرما را نچشد، معنای سرما را نخواهد فهمید.

خلاصه اینکه به جز موارد خاص و جشن‌ها، کم‌تر به‌یاد می‌آورم که موسیقی با ریتم شاد گوش کرده‌ باشم؛ اما این را می‌دانم که شادی و حال درونی‌ام بسیار از کسانی که دائما درحال گوش کردن به دل‌ای‌دل‌های شبانه است، بهتر است.

در پایان دوست داشتم یکی از آثار رضا صادقی عزیز که شدیدا محتوایی قوی دارد و حال من را بسیار خوب می‌کند، به شما عزیزان معرفی کنم و شما را در این حال خوب شریک کنم.

برای لذت بردن بیشتر از این اثر، با تمرکز کامل به آن گوش کنید. البته این توصیه را برای همه آثار دارم و پیشنهاد می‌کنم که در روز دقایقی را صرفا برای موسیقی گوش کردن با تمرکز کامل کنار بگذارید و معجزات و لذت آن را ببینید.

برای رعایت حقوق صاحب‌اثر، تنها بخشی از آن را در این‌جا قرار داده‌ام. نسخه کامل و باکیفیت اثر که از آلبوم فقط گوش کن است را می‌توانید به‌صورت قانونی از طریق لینکی که در پایین قرار داده‌ام، تهیه کنید. (قیمت این آهنگ یک سوم قیمت یک بطری آب‌معدنی کوچک است.)

رضا صادقی – جوونی