داشتم با خود فکر می‌کردم که مدتی است در وبلاگم از موسیقی‌هایی که گوش می‌کنم و همیشه همراه من هستند ننوشته‌ام.
بسیاری از دوستان نزدیکم می‌دانند که من بخش بزرگی از زندگی‌ام را یا اگر بخواهم دقیق‌تر بگویم تقریبا ۲۰ درصد از زمانم را موسیقی گوش می‌کنم و ترانه‌ها و آهنگ‌ها بخش جداناپذیری از زندگی من هستند.
این روزها که خانه‌نشین هستیم و کرونا ما را مجبور به انتخابی جدید برای داشتن زندگی جدیدی کرده است تا بتوانیم دوباره زندگی قدیم خود را ادامه دهیم، می‌خواهم آثار سهیل نفیسی را به شما پیشنهاد دهم.
خودم معمولا هر زمان که نیاز به آرامش دارم یا قصد دارم روی موضوعی تفکر جدی کنم، به سراغ سهیل نفیسی می‌روم. ترانه‌هایی به شدت مینیمال که اگر با تمام جان به آن‌ها گوش دهیم، روح ما را نیز مینیمال و سبک‌بال می‌کند.
نفسیی با گیتار و صدای خود گذری به خیلی از شاعران ایران از شاملو و نیما و فریدون مشیری گرفته تا ابراهیم منصفی و حتی حافظ زده است.
در بین همه کارهای او خود من به شدت عاشق آثار جنوبی او هستم، به نظرم حس و صداقت عجیبی در آن‌ها وجود دارند. شنیدن قطعه (شَبُنَه) را توصیه می‌کنم.
در زیر ویدیو بخشی از یکی از کنسرت‌های او که به سبک همیشگی خودش که تک‌نفره است را برای شما قرار می‌دهم:
پیشنهاد من: اخیرا سایت بیپ تونز پکیج آثار سهیل نفیسی را به نام آوازهایی برای گیتار که حاصل جمع‌آوری ۴ آلبوم او هستند را با قیمتی بسیار عالی منتشر کرده است که پیشنهاد می‌کنم اگر آن‌ها را ندارید حتما این پکیج را تهیه کنید.
لینک تهیه پکیج آثار سهیل نفیسی در بیپ تونز
